Millet düşmanla savaşırken ellerinde tesbih zikir çekenler nefis terbiyesi diye aylak aylak yatıyordu. Maraşlı Sütçü İmam gibi, Rıfat Börekçi gibi güzel yürekli insanlar olsa da yüzyıllardır bu ülkenin bağrına saplanmış birer hançerdir tarikat ve cemaatler.
Ülke düşman çizmesi altında inim inim inlerken dergah ve tekkelerinde ellerinde tespih zikir çekiyorlardı. Askerlikten ve vergiden muaf bir şekilde beleş ve hatta ülkenin o günkü durumunda utanılacak bir hayat sürmekten utanmıyorlardı. Asırlardır nefis terbiyesi ile uğraştıklarını iddia eden bir öğretinin 2020 yılına geldiğimizde ülkemizi hangi açmazların içine soktuklarını yaşayarak gördük ve öğrendik. Orada yaşayan kişilerin psikolojik durumlarını gözler önüne sermek ve oralarda dönen çirkin olayları deşifre etmek vakti geldi de geçiyor. Bir zamanda sonra ellerindeki tesbih ile çektikleri göstermelik zikir onları kurtaramayacaktır.
Bitmek bilmeyen çocuk tecavüzlerine, kadın ölümlerine dur demeyecek miyiz?
Bitmek bilmeyen çocuk tecavüzleri, kadın tacizleri ve ölümleri, mukaddes söylemler çoğalmasına rağmen ahlaksızlığın alıp başını gidiyor olması aslında bu çıbanın artık patlatılması gerektiğini işaret ediyor. Din üzerindeki perdenin kaldırılamıyor olması enteresandı. Kaldırılmaya korkulması aslında bu yarayı daha çok derinleştiriyor ve travmanın insanlarımız üzerindeki etkisini daha belirgin hale getiriyordu. Din adamlarının ekmeklerini kaybetme korkusu, siyasetçilerin oy kaygısı din işi ile uğraşanları sorgulanamaz hale getirmiştir. Din artık bir sektör haline gelmiştir.
Kursları, dershaneleri, yurtları, hastaneleri, basını ve televizyonu ile devasa bir güç haline gelen bu sektör karşısına kim çıkarsa çıksın yok eden bir canavar haline gelmiştir. Buna rağmen kartondan yapılmış dışı cilalı bu kuleyi yıkmak sanıldığı kadar zor değildir. Ellerinde tesbih ile dolaşan sakallı adamların dergahlarından pis kokuların gelmesi artık saklanamayacak gerçeklerin orada yaşandığının ispatıdır. Artık bu karton kalenin yıkılma zamanı gelmiştir.
Artık buralarda yaşanan olayların kötü kokuları dışarı sızmaya başlamış ve saklanılamaz hale gelmiştir. Altı yaşından beri içinde olduğum ve bir çok acı olaylarını kendimin yaşadığı bu sektörün içinde bozuk para gibi harcanan kardeşlerim var. Aslında burada onları kullananların yanında hiçbir kıymetleri olmayan kardeşlerime buraların içyüzünü anlatmayı uzun yıllardır kendime bir borç bildim. Ancak gerek elimde olmayan sebepler ve gerekse maddi imkanlarımın herkese ulaşmaya yetmedi. Sesimi duyurabilecek kişi ya da kurumların bu konulara pek önem vermemesi bizi sürekli yavaş gitmeye zorladı. Elimde olan imkanlarım, sosyal medya hesaplarım ve bloğumda bu konuyu sürekli gündemde tutmaya devam edeceğim.
Dolayısı ile sesimizi duyan insan sayısı gayet az olmaksa da ben bundan vazgeçecek değilim. Bedeli ne olur bilemiyorum ama bu sektörün elinden kurtarabileceğimiz her çocuk, her kadın ve her erkek bu ülke için yepyeni bir kazanım olacaktır.
Maddi ve manevi olarak sömürülen güzel insanlarımız
Oralarda maddi ve manevi olarak sömürülen, çeşitli kutsal terimler ile ruhları tarumar edilen bu kardeşlerimize bir gün sesimizi çok net bir şekilde duyuracağız. En azından duyurmak için mücadelemizden vazgeçmeyeceğiz. Ellerinde tesbih, dillerinde zikir olan bu adamların gerçek niyetlerini deşifre edeceğiz.
Şunu net olarak ifade edelim.
Bu konuda karşımıza dünyanın bütün fertleri dikilse bile safımız bellidir. Kuvvetlinin yanında durmaktansa mazlumların sesi olmak için bedel ödemeye hazırız. Dünya var oldu var olalı zulüm saltanat sürmüş ama zalim hiçbir zaman zafere ulaşamamıştır. Zalimin zulmü ebedi değildir. Ebedi olan iyiliğin bitmeyen enerjisidir.