Bu ülke çocuk mezarlığıdır. Daha doğru tanımla örf, adet, töre ve dinsel uygulamalardan dolayı çocukluklarını çocuk yaşta mezara gömmüş insanların yaşadığı bir ülkedir.
Bu ülke çocuk mezarlığıdır.
Daha doğru tanımla örf, adet, töre ve dinsel uygulamalardan dolayı çocukluklarını çocuk yaşta mezara gömmüş insanların yaşadığı bir ülkedir.
İçinde çocukluğunda yaşamayamadığı uhdelerle büyümüş yitik nesillerin ülkesidir bu ülke.
İstisnalar hariç çocukluğunda şımaramamış, çocuklar gibi şen ve şakrak olamamış büyüklerin ülkesidir bu ülke.
O yüzdendir sevgimiz de, nefretimiz de ayarında değildir.
Çünkü hiçbir şeyi çocukluğumuzda olması gerektiği gibi yaşayamamışızdır.
Çocukluğumuzda kızlar ile oyun oynayamadığımız için büyüdüğümüzde onları arkadaştan daha çok yatağa atılacak varlıklar olarak görürüz. Çocukluğumuzda oyun oynayamadığımız için 50-60 yaşımızdan sonra parklarda lunaparklarda saçma sapan hareketler yaparız. Bunu da hayata bağlılık olarak görürüz. Oysa itiraf edemeyiz ki, ben çocukluğumu yaşayamamış kayıp bir kişiyim diye.
Düşünün bir de bu ülkenin kız çocuklarını..
– Babasının borcu yüzünden nefretle koynuna gireceği erkeğe başlık parası ya da berdel ile satılan kız çocuklarını…
– 11-12-13 yaşlarında kendinden 20-25 yaş büyük erkeklerle zorla evlendirilen çocuk gelinleri..
– En yakınları tarafından (baba, kardeş, amca, dayı) tacize ve tecavüze uğrayıp hayatı boyunca altından kalkamayacağı travmalarla başetmek zorunda kalacak kız çocuklarını..
Bu ülkenin insanları nefes alan ama çocukluklarını mezara gömmüş insanların yurdudur. Bu ülke aslında çocukluğunu yitirmiş insanların mezarlığıdır. O yüzden mutluluk dediğimiz nazlı melek bizim yurdumuzda boynu bükük gezer.
Mutlu olmayı hakettiği halde çocukluğunu yaşayamadığı için mutlu olmayı beceremeyen insanlarız biz ve hala çocuklarımıza kıymaya devam ediyoruz.
Bizim çocukluklarımızı katledenlere nazire yaparcasına